Anne-Marie Krap, tekstschrijver en adviseur

KLANTREACTIE

"Anne-Marie beheerst de allerbelangrijkste basis van de tekst-schrijver: ze luistert, pikt signalen snel op, staat open voor opbouwende kritiek en adviezen en heeft een kritische instelling. Een vrouw met kwaliteit!"

FRANCINE VAN DEN BERG, text writing trainer

KLANTREACTIE

Het is net of ik mijzelf hoor praten. Precies de toon die bij mij past. Eerlijk, ik word hier warm van.

MIJN BUITENPLAATS MAKELAARDIJ

Beke Hendriksma

KLANTREACTIE

"Anne-Marie schreef
de teksten voor mijn website. Zij verstaat
de bijzondere kunst om de woorden te vinden voor  wat er al zo lang op het puntje van mijn tong lag."

OPVALLEND JEZELF

Diny van den Bout

KLANTREACTIE

"Anne-Marie durft kritisch door te vragen en vertaalt de antwoorden in treffende teksten."

DE WINTER
ORGANISATIEADVIES
FAIRBRAND

Klaas de Winter


 

KLANTREACTIE

"Ik heb Anne-Marie leren kennen als een enthousiaste, kundige en creatieve commu-nicatieadviseur. Ze denkt mee en komt afspraken goed na,
wat ik een prettige eigenschap vind."

SYNTENS INNOVATIECENTRUM

Marcèle van Kerkvoorde

KLANTREACTIE

"Anne-Marie weet in heldere, gewone dagelijkse spreek-
taal in al onze commu-nicatie steeds uiteen te zetten wat de essentie van de boodschap is. Telkens weer een voorrecht en een genoegen om dat te ervaren."

MHIVN FOUNDATION

Peter de Vries, voorzitter

KLANTREACTIE

"Ik heb Anne-Marie  leren kennen als een zeer veelzijdig schrijver, die droge beleidskost om kan zetten in lekker leesbare, interessante artikelen. Ook is ze, door haar oprechte interesse in mensen, zeer goed in staat om mooie human interest verhalen te schrijven. Daarnaast is ze zeer zorgvuldig, punctueel en betrouwbaar. En niet onbelangrijk: naast een professionele en kun-dige freelancer is ze ook een ontzettend sympathiek persoon!"

HANZEHOGESCHOOL GRONINGEN

Chris Wind

KLANTREACTIE

"Wij worden ontzettend blij van Anne-Marie, niet alleen omdat ze een plezierige samen-werkingspartner is, maar ook omdat zij de pen lekker scherp kan hanteren!"

DE ERKENDE TOEZICHTHOUDER,

Caroline Wijntjes

  • slide 6
  • slide 1
  • slide 3
  • slide 3
  • slide 4
  • slide 5
  • slide 7
  • slide 8
false
10
10
fade
8
1

BOBBLUM

CLHU 451743-6


17 mei 2003, Yanghzou, China. Mijn geboortedatum en –plaats, zou je kunnen zeggen. Op die dag rolde ik uit de fabriek en begon ik aan mijn leven in beweging. Helemaal blanco. Om me heen overal grote torens van precies zulke exemplaren als ik. In het blauw, groen of bruin van hun eigenaar. Een kleurig geheel. Ik was een groentje. Letterlijk, maar toen ook nog figuurlijk. Geen idee had ik ervan dat ik dit landschap van staal nog ontelbare malen vaker zou zien. Maar laat ik niet op de zaken vooruit lopen.

 

Mijn eerste reis was overdonderend. Ik had het geluk dat enkele meer ervaren collega’s zich over me ontfermden. Ze legden uit hoe het voelt wanneer je wordt opgehesen met een grote kraan, hoog door de lucht zweeft, in het ruim van een vrachtschip wordt neergezet (soms te hard), klem komt te zitten tussen ontelbaar veel anderen. Ze beschreven het claustrofobische gevoel dat zich van je meester maakt wanneer je opgesloten zit tussen duizenden soortgenoten en geen uitzicht meer hebt (behalve dan wanneer je de bovenste en buitenste laag bent natuurlijk, maar dan loop je weer het risico overboord te slaan in zwaar weer). Enthousiast vertelden ze over de euforie die je ervaart wanneer je merkt dat je deze keer niet op een schip hoeft maar met de trein mag. Heerlijk, afwisseling! Uitzicht! En dan waren er nog de verhalen over de lading. Ze bedoelden het goed, mijn collega’s, maar mij duizelde het ondertussen.

 

Terug naar mijn eerste reis. Shanghai-Rotterdam was het traject. Ik werd volgestouwd met elektronica. Een waardevolle en kwetsbare lading en daarom had ik het geluk dat ik op een veilige plek onderin het schip terechtkwam. De eigenaar had de veel hogere vrachtkosten er blijkbaar graag voor over. Ruim een maand deden we over de reis. Saai was het die eerste keer niet. Ik zag weliswaar niets, maar hoorde des te meer. Wat een verhalen! Alle continenten hadden ze doorkruist, mijn buren. Hitte, vrieskou, stof en storm doorstonden ze. Speelgoed, tv’s, koelkasten, spelcomputers of auto’s droegen ze in hun buik. Gereedschap, kleding, autobanden of landbouwmachines. De lijst met lading is eindeloos.

 

Angst en verdriet waren er ook. De oudjes vertelden over de duizenden soortgenoten die ieder jaar overboord slaan. Denk je eens in, wat is dan je lot? Zinken, eindeloos drijven, aanspoelen, een aanvaring veroorzaken omdat je niet te zien bent vlak onder de waterspiegel? Maar het ergst waren de verhalen over verstekelingen. Mensen op de vlucht, op zoek naar een betere toekomst. Mensen die zich stiekem toegang verschaften tot jouw veilige binnenste, dat maar al te vaak niet veilig bleek te zijn. Maar ik stond aan het begin van mijn reizende leven, ik had zin in de avonturen die me te wachten stonden en ik kon niet wachten tot ik van boord ging.

 

Ik merk dat ik teveel uitweid. Vooruit, mijn favoriete reis dan nog. Met de trein natuurlijk: van Chongqing in China naar Duisburg in het Ruhrgebied. De Nieuwe Zijderoute! Geweldig, als een kilometerslang lint ruim twee weken onderweg zijn door al die verschillende landschappen, landen en culturen. Het kon me niet lang genoeg duren. Zo veel te kijken, voelen, ruiken, horen. Proeven zelfs, zoals het zand van de Taklamakanwoestijn tussen m’n scharnieren.

 

En dan nu. Daar sta ik. Kapotgezaagd en vastgezet. Nooit meer op reis. Status: afgedankt.
Afgedankt?
Welnee, er begint gewoon een nieuw hoofdstuk! Aan de Van Kleffenslaan 5 in Heerenveen. ‘De Kas’ noemen ze dit gebouw waar ik in sta. Ik ben de nieuwe werkplek van Jet, Mieke en Anne-Marie. Een mooie bestemming voor een bereisde zeecontainer toch?

 


Reageren & delen

E-mail