Denkend aan Mongolië ...

In een vorig verhaal vertelde ik wat er allemaal is te zien onderweg en daarbij ging het nog niet eens over het landschap. Terwijl dat dé reden was om niet de trein naar Vladivostok te blijven zitten, maar bij Ulan Ude rechtsaf te slaan naar Mongolië. Ik hou van leegte. Van landschappen met niets erin. Van eindeloos ver kunnen kijken. Van uitgestrektheid to the max. Ik zou nooit in het bos kunnen wonen. Ik heb uitzicht nodig. Ik wil om me heen kunnen kijken. Ik voel me al opgesloten als de boomwal voor ons huis helemaal in het blad zit. Kortom, dagenlang naar het Siberische landschap kijken vanuit een trein en een trektocht maken door Mongolië, daar zit een overeenkomst in.

De naam van onze trektocht is ‘Groene Route’. Zelden een meer toepasselijke benaming tegengekomen. Groen is het altijd en overal. Pas als je uitstapt en in het gras loopt zie je dat er ook andere kleuren zijn. Van bloeiende grassen, grassen met een roodachtige stengel, bloemen, een enkel struikje. Van dichtbij zie je ook dat het gras niet het biljartlaken is dat het van afstand lijkt. Opeens bemerk je de stenen, oneffenheden,  glooiingen, richels, waterplassen, geulen, beekjes. Pas dan ga je deel uitmaken van het landschap, zit je er echt helemaal ín. Op zo’n moment had ik het liefst tegen de chauffeur, de gids en de busgenoten gezegd: rijden jullie maar door, ik blijf hier gewoon een tijdje zitten, midden in dit niks, om op te gaan in deze leegte.