Ik doe ook weer níks

Dacht ik toen ik hyper van de energie met mijn lege kopje de trap af huppelde voor een refill. En tegelijkertijd realiseerde ik me dát ik dat dacht terwijl ik hyper van de energie met mijn lege … Inzichtmoment. Ik had juist een heleboel gedaan! Alleen: niet gewerkt aan de klus die lag te wachten, met vervelende losse eindjes en gedoe enzo.

Wel had ik net een ontzettend prettig evaluatiegesprek gevoerd met een klant. Met feedback van hem naar mij en andersom. Hij zei mooie en nuttige dingen waar ik wat aan heb. En vroeg mij of ik wel eens twijfelde aan hoe ik bezig was. Ja! En wat ik dan deed. Ik vertelde wat ik dan deed. Vaak eerst een tijdje niks. Want dat twijfelgevoel doemt niet opeens op. Het sluimert en wordt af en toe actief. En in die periode doe je er meestal nog niet zoveel aan. Maar dat is een ander verhaal.

Het was dus een goed gesprek. En het leverde ons allebei wat op.Complimenten, tips, een hart onder de riem, energie. Vervolgens  ging ik kennismaken met een nieuwe bewoner van de verdieping in het pand waar ik mijn werkplek heb. En dat was alweer zo’n leuk gesprek! Het ging meteen ergens over, verder dan ‘wat doe jij en wat doe ik’. Kwestie van de goede woorden en de juiste snaar. En ik begon met dit stukje. Dus nee, geen ‘doorberekenbare uren’, maar toch winst.

24 uur later.
Tijdens het schrijven begon mijn harde schijf te crashen. Snel bracht ik de laptop naar de lokale intensive care en daar ging ie aan het infuus. Spannende uren volgden. Aan het einde van de dag zag het er nog zorgelijk uit, maar uiteindelijk kwam alles weer goed. Nieuwe harde schijf, niets verloren gegaan, niet eens een beroep hoeven doen op de back-up in de cloud. Maar wel tegen een heel andere energie aangelopen. Poeh. En gedwongen nietsdoen. Je afhankelijkheid realiseren van digitale informatie en talloze wachtwoorden.

Goh, veel vormen van ‘niks doen’.