Transparant

Bob ging het regelen. Ik zakte weg in een zacht rood bankje en mocht een half uur wachten. Met Qmusic op de achtergrond, een koffieautomaat in de buurt en de leesmap. Ik mocht ook met de Lego spelen.

Voordat hij aan de slag ging, stelde Bob me nog even gerust. Mocht er onverhoopt iets mis gaan (de kans was minimaal, maar toch …), dan zou ik het als eerste horen.
Pff, fijn.

De capaciteit van de wachtruimte was enorm. Bankje, fauteuil, kleine tafel met stoelen, grote tafel met stoelen en een vloeroppervlak waar het dubbele wel in had gepast. Vijftien zitplaatsen in totaal, het Legohoekje niet meegerekend. Ik zat er alleen. In de ruimte achter me was wel de nodige drukte. Daar had ik ook een uitnodiging voor gekregen, maar je hoeft niet alles te zien toch?

Tien minuten later. Daar was Bob weer.
Oei!

Gelukkig, alleen een aanvullende vraag. Nog een cappucino dan maar. Het halve uur breidde zich uit tot drie kwartier. Ach, als het maar weer goed kwam.

Na een tijdje kwam Bob weer in beeld. We handelden wat formaliteiten af. Bob was nogal uitleggerig, maar toch efficiënt. Op weg naar zijn balie viel mijn oog op het blad van de grote tafel. Glas. Totaal ondoorzichtig. Duizenden korreltjes. Dat was mij bespaard gebleven. Bob had het sterretje in mijn voorruit netjes gefikst.