Net op tijd

Een kunststof handvat hebben ze. En alle drie een andere kleur: rood, bruin en beige. Het waren setjes, er hoorden ook lepels en messen bij, maar die zijn gesneuveld in de loop van de tijd. De messen het eerst. Aan het metaal van het bestek zelf lag het trouwens niet. Het kwam omdat het eetdeel losraakte uit het kunststof handvat. Ze dateren van de zomer van 1980 en zijn dus nu 42 jaar oud. Helemaal niet uitzonderlijk voor bestek.

Het is dan ook niet alleen hun leeftijd waarom ik ze waardeer. Het is de emotie. Deze drie vorken zijn een van de weinige dingen die nog over zijn van mijn ‘uitzet’ die we aanschaften toen ik in augustus 1980 op kamers ging in Breda. Ze hebben altijd trouw dienst gedaan, inmiddels al in diverse levensfasen. Mijn moeder en ik kochten ze in Leeuwarden bij de Hema. In het dorp was die toen nog niet, net als de meeste andere dingen die ik nodig had.

Waarom mijn vorken nu opeens mijn aandacht vangen, is omdat een verhaal van een roeimaatje in mijn hoofd blijft hangen. Met pijn in het hart stopt ze met een deel van haar werkzaamheden en dat maakte ze in de organisatie bekend. Een hele reeks veren en lovende woorden waren haar deel. Wat ze fijn vond. Maar ook jammer. Want die had ze eerder ook al heel goed kunnen gebruiken ...

Wat vanzelfsprekend lijkt, waarderen we vaak niet genoeg. Er toch even bij stilstaan en een compliment geven is belangrijk. Op het werk, thuis, overal. Laat ik klein beginnen. Ik weet dat ik vorken en mensen niet kan vergelijken. Maar toch zeg ik nu uit de grond van mijn hart tegen mijn drie weesvorken: bedankt. Ik ben blij dat jullie me zo goed van dienst zijn en zo’n groot stuk van mijn leven met me meelopen.