Schuurmachine

Opeens was de oprit een stuk minder veilig geworden. Het effect was vergelijkbaar met dat van een mistige herfstochtend. Maar zo’n ochtend is aanmerkelijk minder dreigend, want alles wat dan zichtbaar is passeer ik op fietssnelheid en dan ben je het gevaar zo voorbij. De oprit was anders. Daar was ik aan het werk. Passeersnelheid dus 0.

Zo kwam het ook dat ik het opmerkte. Door het schuurstof dat zich had vastgeplakt op ieder draadje van ieder spinnenweb. Mooie wielwebjes waren opeens zichtbaar. En een draad die van een plant via een bloempot naar de muur afdaalde. Tot zover niks onheilspellends. Juist mooi. Maar op en onder en langs de halfvermolmde boomstam die mooi lag te zijn in het grind, werd het verontrustend.

Uitgebreide dicht geweven vangconstructies bleek dit stukje oprit te herbergen. En dit soort webben herken ik inmiddels: de huisspin woont er. Zwart, groot en snel. En zomaar opeens in je kamer. Of in de gang, in het donker naast het lichtknopje dat ik net op de tast had ingedrukt.

De webben lieten me huiveren, maar trokken me ook aan. Vreemd fenomeen is dat. Toch weer even op die splinter in je vinger drukken, die losse tand net iets te ver bewegen, de boomstam een stukje kantelen. Niet met de hand natuurlijk. Snel even met de voet.

Er is een grens aan griezelen. Ik ruim voor vandaag de schuurmachine op. Morgen maar verder met die tafel. Wanneer ik me weer wat veiliger voel op mijn oprit.